Još jedna važna tačka je izvršavanje dužnosti i vođenje računa o obavezama, posebno namazu, postu, zekatu, Hadždžu, džihadu, naređivanju dobra i odvraćanju od zla. Vjernik duhovni putnik mora namaze klanjati navrijeme, i ne samo navrijeme nego čim vrijeme za namaz nastupi. On se uvijek prije nastupanja namaskog vremena mora pripremiti kako bi namaz mogao obaviti odmah po nastupanju njegova vremena, jer Imam Sadik, mir neka je s njim, kaže:
أَوَّلُ الْوَقْتِ رِضْوَانُ اللَّهِ وَ آخِرُهُ عَفْوُ اللَّهِ وَ الْعَفْوُ لَا يَكُونُ إِلَّا مِنْ ذَنْبٍ.
“Na početku namaskog vremena je Božije zadovoljstvo, na njegovom kraju oprost Božiji, a nema oprosta dok se grijeh ne počini.”[1]
Briga o obavezama otkriva duh pokornosti i jača temelje bogobojaznosti, vjerovanja i ćudoređa.
Božiji Poslanik, s.a.v.a., je rekao:
اعْمَلْ بِفَرَائِضِ اللَّهِ تَكُنْ أَتْقَى النَّاسِ.
“Izvršavaj dužnosti prema Bogu, bit ćeš najbogobojazniji čovjek.”[2]
Ebu Hamza Somali prenosi od Imama Sedždžada, mir neka je s njim, da je rekao:
مَنْ عَمِلَ بِمَا افْتَرَضَ اللَّهُ عَلَيْهِ فَهُوَ مِنْ خَيْرِ النَّاسِ.
“Ko god izvršava ono što mu je Bog u obavezu stavio, spada među najbolje ljude.”[3]
A u drugoj predaji je rekao:
…فَهُوَ مِنْ أَعْبَدِ النَّاسِ.
“…Spada među najpobožnije ljude.”[4]
U božanskoj predaji prenesenoj od Imama Sadika, mir neka je s njim, stoji:
قَالَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى مَا تَحَبَّبَ إِلَيَّ عَبْدِي بِأَحَبَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَيْهِ.
“Uzvišeni Bog je rekao: ‘Moj rob Mi se ne omili ničim dražim od onog što sam mu učinio obaveznim.’”[5]
Kutb Ravandi kaže da je u jednoj predaji zabilježeno da jedan melek s Kabe uzvikuje: “Ko god napusti Božije dužnosti i obaveze, izlazi iz okrilja Božije zaštite.”[6]
Imam Ali, mir neka je s njim, je rekao:
…وَ لَا عِبَادَةَ كَأَدَاءِ الْفَرَائِض…
“…Nema ibadeta kao što je izvršavanje obaveza…”[7]
U pojedinim knjigama prenesena je božanska predaja sljedećeg sadržaja:
مَا تَقَرَّبَ إِلَيَّ عَبْدٌ بِشَيْءٍ أَحَبَّ إِلَيَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَيْهِ وَ إِنَّهُ لَيَتَقَرَّبُ إِلَيَّ بِالنَّافِلَةِ…
“Moj rob Mi se ne približi ničim Meni dražim od onog što sam mu učinio obaveznim, a može Mi se približiti i dobrovoljnim…”[8]
[1] Man la jahdhuruhu-l fakih, sv. 1, str. 140. Dakle, iz ovog hadisa se razumije da klanjanje namaza na izmaku njegovog vremena za sobom povlači grijeh i da trebamo nastojati da, bez valjanog opravdanja, ne odgađamo obavljanje namaza.
[2] Usuli Kafi, sv. 2, str. 82.
[3] Isto, str. 81.
[4] Džami‘u ehadisi-l-ši‘a, sv. 14, str. 98.
[5] Usuli Kafi, sv. 2, str. 82.
[6] Džami‘u ehadisi-l-ši‘a, sv. 14, str. 99. Iz knjige Mustedreku-l-vesail.
[7] Nehdžu-l-belaga, Subhi Salih, izreka 113.
[8] Merhum Hadž Mirza Džavad Maliki (rahimehullah): Likaullah, str. 29; El-Džavahiru-l-senijje, str. 99; Džami‘u ehadisi-l-ši‘a, sv. 7, str. 99. (Uz zanemarljivu razliku u sadržaju.)