S obzirom da je bilo već nekoliko pokušaja adaptiranja i standardizovanja arebice, od kojih se najviše ističe pokušaj Džemālud-dīna Čauševića, na ṣaḥīfama kitāba „Epohe fonetske misli kod Arapa i arebica” se nalazi tabela u kojoj sam prikazao ḥarfove arebice te nakon tog džedwela sam obejānio pojedinačno ḥarf po ḥarf i njegovu upotrebu, šarṭove, porijeklo i primjenu.[1]
Budući da poznajem ortografije i ḥarfove svih jezika koji trenutno koriste arapsko pismo, čak i onih koji su prestali sa njegovim upotrebljavanjem, te da mi je uži teẖaṣuṣ (specijalizacija) upravo uṣūlul-luġati (etimologija, filologija, lingvistika – a posebno fonetika), smatram da sam ovim radom postavio temelje i krajnja ostvarenja do kojih se može doći u standardizovanju arebice – i u fonetskom i u fonološkom pogledu – tako da ona nema nikakvih manjkavosti ili nedoumica u svojoj primeni, te da imam za svaki ḥarf ʻilmsko ili naučno objašnjenje i sebeb upotrebe, što dovodi do zaključka da nakon ovoga nema potrebe da se šta dodaje ili oduzima u pravilima pisanja arebicom.
Jer sledeći oblik arebice je potpuno spremnog standarda i hazur za širu i stalnu primjenu. Uz napomenu da sam adaptirao font Times New Roman u kojem su nedostajala tri ḥarfa za srpsku i bosansku arebicu, jer Microsoft nije uveo ta tri ḥarfa u svoju Unicode tabelu, upravo iz razloga neusaglašenosti njenoga standarda. Evo, sada je krajnje vreme da se i oni uvrste u tabelu, jer za to više ne postoje prepreke, te da se napravi tastatura za primijenjeno i svakodnevno upotrebljavanje arebice.
Tabelu sam podelio u osam stubova (kolona) s desna na lijevo:
1. Broj,
2. Ḥarf (slovo),
3. Način pisanja ḥarfa na početku riječi,
4. Način pisanja ḥarfa u sredini riječi,
5. Način pisanja ḥarfa na kraju riječi,
6. Način pisanja ḥarfa u izolovanoj formi,
7. Njegov ekvivalent na ćirilici,
8. Njegov ekvivalent na latinici.
Nakon ove tabele u kitabu slijedi bejān svakoga ḥarfa pojedinačno uz primere.
