Posjeta bolesniku ima pravila kojih se treba pridržavati i jedno od njih je poklon u vezi s čim ćemo se zadovoljiti navođenjem jedne predaje.
عَنْ مَوْلًى لِجَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع قَالَ: مَرِضَ بَعْضُ مَوَالِيهِ فَخَرَجْنَا إِلَيْهِ نَعُودُهُ [وَ نَحْنُ عِدَّةٌ مِنْ مَوَالِي جَعْفَرٍ] فَاسْتَقْبَلَنَا جَعْفَرٌ فِي بَعْضِ الطَّرِيقِ فَقَالَ لَنَا: أَيْنَ تُرِيدُونَ؟ فَقُلْنَا نُرِيدُ فُلَانًا نَعُودُهُ، فَقَالَ لَنَا” قِفُوا فَوَقَفْنَا فَقَالَ مَعَ أَحَدِكُمْ تُفَّاحَةٌ أَوْ سَفَرْجَلَةٌ أَوْ أُتْرُجَةٌ أَوْ لَعْقَةٌ مِنْ طِيبٍ أَوْ قِطْعَةٌ مِنْ عُودِ بَخُورٍ؟ فَقُلْنَا مَا مَعَنَا شَيْءٌ مِنْ هَذَا فَقَالَ: أَمَا تَعْلَمُونَ أَنَّ الْمَرِيضَ يَسْتَرِيحُ إِلَى كُلِّ مَا أُدْخِلَ بِهِ عَلَيْهِ
Prenosi se od jednog druga Imama Sadika, mir neka je s njim, sljedeće: “Jedan od njegovih drugova se bijaše razbolio, pa smo mi – a bila nas je nekolicina drugova Imama Sadika – krenuli da ga obiđemo. Na jednom dijelu puta dočeka nas Imam Sadik, te nas upita: ‘Gdje ste naumili?’ ‘U posjetu tom i tom’, rekosmo mi. Onda reče: ‘Stanite!’ Te mi zastadosmo. Potom nam reče: ‘Ima li ko od vas kakvu jabuku sa sobom, ili dunju, ili limun, ili malo mirisa ili jedan komad drveta aloje?’ ‘Nismo sa sobom ponijeli ništa od toga’, rekosmo mi. On nam onda reče: ‘Zar ne znate da se bolesnik raduje svemu s čime mu se dođe?’”[1]
Isto tako, Božiji Poslanik, s.a.v.a., o nošenju poklona bolesniku je rekao:
مَنْ أَطْعَمَ مَرِيضًا شَهْوَتَهُ أَطْعَمَهُ اللهُ مِنْ ثِمَارِ الْجَنَّةِ
“Onoga ko nahrani bolesnika onim što on voli, Bog će nahraniti voćem džennetskim.”[2]
[1] Vesailu-š-ši‘a, sv. 2, str. 643, pogl. 17; Mekarimu-l-ahlak, bejrutsko izdanje, str. 361.
[2] Biharu-l-anvar, bejrutsko izdanje, sv. 78, str. 224; Kenzu-l-‘ummal, sv. 9, str. 97, hadis 25157.