Svjetlost kao sredstvo prenošenja bolesti

Preuzeto iz Enciklopedije islamskih predaja iz medicine.

…Jedan od govora Džafera Sadika, mir s njim, koji dokazuje njegovu naučnu genijalnost je govor o prenošenju bolesti putem određenih vrsta svjetlosti.

Džafer Sadik je rekao: “Postoje svjetlosti koje ako budu isijavale s bolesnog čovjeka na zdravog, mogu izazvati to da i on oboli.”

Treba obratiti pažnju da se ne govori o zraku i prenošenju mikroba (što svakako nije bilo poznato u prvoj polovini drugog stoljeća po Hidžri), već se govori o svjetlosti i to ne o svakoj vrsti svjetlosti, već o nekim vrstama koje mogu dovesti do oboljenja ako s bolesnog čovjeka budu isijavale na zdravog.

Ovo mišljenje biolozi i ljekari smatrali su oblikom sujevjerja, jer su zastupali

mišljenje da je uzrok prenošenja bolesti s bolesnog čovjeka na zdravog mikrob ili virus, bilo da su sredstvo prenošenja bolesti insekti, voda, zrak ili neposredni doticaj bolesnog i zdravog čovjeka.

Prije nego što se došlo do saznanja o postojanju mikroba i virusa, smatralo se da su mirisi sredstvo prenošenja bolesti. Sve mjere opreza poduzimane u davna vremena kako bi se spriječilo prenošenje bolesti temeljile su se na sprečavanju širenja mirisa. Liječnici su nastojali spriječiti miris prelazne bolesti da ne dođe do zdravog čovjeka.[1]

U tom historijskom razdoblju niko nije rekao da će neke svjetlosti ako budu isijavale s bolesnog na zdravog čovjeka izazvati bolest kod njega. Ovo što smo naveli su riječi Džafera Sadika, mir s njim.

Rekli smo da su naučnici ovu teoriju smatrali sujevjerjem, sve dok najnovija naučna istraživanja nisu dokazala da je ova teorija zbilja ispravna i utemeljena. Ako neke svjetlosti budu isijavale s bolesnog na zdravog čovjeka, prenijet će bolest. Prvi put su ljudi to shvatili u Sovjetskom savezu.

U Novosibirsku koji se nalazi u SSSR-u nalazi se veliki istraživački centar za medicinu, hemiju i biologiju. Grad je smješten u Sibiru. Ovaj centar je naučno dokazao i nema mjesta nikakvoj sumnji da se prvo iz bolesnih ćelija emitiraju zrake i da jedna vrsta zraka koja se emitira iz bolesnih ćelija izaziva bolest na zdravim ćelijama svaki put kada dopre do njih, bez najmanjeg doticaja između bolesnih i zdravih ćelija i bez prelaska mikroba ili virusa iz bolesnih ćelija na zdrave ćelije.

Način na koji su naučnici u Novosibirskom vršili ispitivanja je bio sljedeći:

Odabrali su dvije skupine ćelija istog oblika iz jednog živog organizma i odvajali ih. Uvidjeli bi da se iz tih ćelija emitira nekoliko vrsta fotona.

…Nakon što bi sovjetski naučnici odabirali dvije skupine sličnih ćelija na jednom živom organizmu i stavili ih u dva različita dijela organizma, na jednu skupinu bi prenijeli bolest kako bi uvidjeli emitiraju li se za vrijeme bolesti iz tih ćelija zrake. Shvatili su da se i za vrijeme bolesti iz ćelija emitiraju fotoni.

Naučnici su stavili ćelije iz druge skupine, tj. zdrave ćelije u dvije zasebne posude. Jedna posuda je bila od kvarca čije je drugo ime silicij-dioksid, a druga posuda je bila od stakla.

Kvarc ima odliku da ne propušta nikakvu vrstu fotona, tj. nikakva vrsta zraka ne prolazi osim ultraljubičastih zraka.

Obično staklo ima odliku da propušta svaku vrstu fotona, tj. svaku vrstu zraka, osim ultraljubičastih zraka. Nakon što su nekoliko sati zdrave ćelije smještene u kvarcnu i staklenu

posudu bile izložene zrakama bolesnih ćelija primijećeno je da se dio ćelija koje su bile u kvarcnoj posudi razbolio, dok je dio zdravih ćelija koje su bile u staklenoj posudi i dalje ostao zdrav.

…Ovaj eksperiment je u razdoblju od dvadeset godina ponovljen dvadeset i pet hiljada puta sa različitim bolestima te različitim i sličnim ćelijama jer naučnici istraživačkog centra u Novosibrskom nisu željeli da bude ni najmanje sumnje u rezultate ispitivanja. Poslije svakih pet hiljada puta su dolazili do istog zaključke koji je glasio: Bolesne ćelije emitiraju razne vrste zraka, između ostalog i ultraljubičaste.

Sljedeći zaključak je da će zdrave ćelije oboljeti svaki put kada budu izložene ultraljubičastim zrakama emitiranim iz bolesnih ćelija (a ne nekim drugim ultraljubičastim zrakama). Nadalje, one obolijevaju od iste bolesti od koje boluju bolesne ćelije.

Tokom svih ispitivanja koja su trajala dvadeset godina zdrave i bolesne ćelije nisu bile blizu i nisu bile u dodiru da bi se moglo pretpostaviti da je virus ili mikrob prešao sa jedne skupine ćelija na drugu. Naučnicima je poslije pet hiljada ponovljenih eksperimenata postalo jasno da su uzrok bolesti kod zdravih ćelija ultraljubičaste zrake koje se emitiraju iz bolesnih ćelija i kojima su izložene zdrave ćelije…

Na osnovi eksperimenata koje su uradili sovjetski naučnici može se zaključiti da je svaka ćelija u našem tijelu poput odašiljača i prijemnika koja i emitiraju zrake i pada pod njihov uticaj i pohranjuje ih…

Ne treba detaljno pojašnjavati da ova naučna činjenica, koja je dokazana s pet hiljada eksperimenata tokom dvadeset godina, otvara pred biolozima i liječnicima novi prostor za liječenje bolesti.

U Americi su također vršena istraživanja na ovom polju. Rezultati do kojih su oni došli slični su rezultatima do kojih su došli sovjetski naučnici. Rezultati njihovih istraživanja su objavljeni u jednom američkom naučnom časopisu, a istraživač dr. John Ut je napisao knjigu na tu temu.

Iz dosada rečenog da se zaključiti da je teorija Džafera Sadika, mir s njim, izrečena u prvoj polovini drugog stoljeća po Hidžri, po kojoj neke svjetlosti proizvode bolesti, a koja je donedavno smatrana sujevjerjem, bila ispravna.

Mi danas znamo da će ultraljubičasta svjetlost kada pređe sa bolesnog živog bića na zdravo izazvati u njemu bolest, dok druge vrste ultraljubičastih zraka i važnije od svega, ultraljubičaste sunčeve zrake kada isijavaju na živo biće neće izazvati bolest.[2]

Iako ultraljubičasta sunčeva svjetlost uništava živa bića kada ih obasjava bez prisustva zraka, tj. kada se između tijela i zraka ne nalazi nikakva prepreka, iste te zrake kada prođu kroz zrak i dođu do Zemlje neće izazvati oboljenje ni kod jednog živog bića.

U svakom slučaju, otkrića savremenih biologa i ljekara poslije hiljadu i dvije stotine i pedeset godina dokazala su ispravnost teorije Džafera Sadika, mir s njim.